'A perfect day'; bij de dood van Lou Reed

Hij kende het: een haast perfecte dag,

Zo een waarop problemen zijn verdreven

Waarop je kunt genieten van het leven

Gewoon omdat van alles kan en mag.

Zo’n dag waarop je rondloopt met een lach

En samen met die ander lijkt te zweven.

Hij heeft ooit in een prachtig lied beschreven

Hoe zij hem zich vergeten liet. Maar ach …

Zo’n dag kan in een liedje voortbestaan

Maar in het echt kon hij zich niet vergeten

En is die dag gewoon voorbijgegaan. 

Hij heeft toen hij dit lied schreef reeds geweten

Dat hij hiermee de tijd niet kon verslaan

Al heeft dit hem als ieder mens gespeten. 

Jeugdzonde

Ooit speelde ik een middag Zwarte Piet

En liet mijn hoofd met schmink heel donker maken.

Ik diende Sint. Ik deed heel trouw mijn taken,

Zong hard mee met het ‘Zie de stoomboot’-lied.

En had een kind als hij mij zag verdriet

Dan gaf ik snoep. Dat liet zo’n kind zich smaken.

Zo wist ik menig kinderhart te raken

En kreeg ook van hun ouders veel krediet.

Nu, jaren later, blijkt dat ik die dag

Een deel was van racistische praktijken.

Uit vrije wil. Ik ben dus flink van slag.

Ik liet mij als een knecht van Sint bekijken 

En kon zo op een slaaf van blanken lijken.  

Hoe stom dat ik dat destijds nog niet zag.

Vaker naar Lelystad

Ik was nog nimmer in het nieuwe land

Dat nog een zee was toen ik werd geboren.

Dat Flevoland, zo zat tussen mijn oren

Daarmee krijg ik mijn leven lang geen band.

Dit echter bleek vandaag een misverstand:

Ik mocht er een gedicht gaan laten horen

Dat door een jury daar werd uitverkoren

En men beloonde mij met gulle hand.

Ik deed dus in de polder goede zaken

Omdat men mij vereerde met een prijs:

Een envelop gevuld met heel wat knaken.

Het was naar Lelystad een lange reis

Maar deze zal ik vast nog vaker maken:

Het is voor dichters daar een paradijs.